زندگی اونقدر عجیب و غم انگیز داره جلو میره که برام غیرقابل باور شده همه این اتفاقات فقط تو سه چهار ماه افتادن . میدونی امروز دیگه طاقتم رو از دست دادم و بغض کردم و اشک ریختم ، من همیشه از مرگ میترسیدم و الان بیش از هرچیزی بوی خون به مشامم میرسه . فکر میکنم این که داریم کم کم بی حس میشیم ، اصلا خوب نیست . انقدر ذهنم توش پر از حرف هست که حس میکنم بیستا آدم دارن تو گوشم پچ پچ میکنن و من هی هربار درگوشم رو سفت میگیرم و صدا بلندتر میشه . من از عذا داری کردن در فضای مجازی اصلا خوشم نمیاد اما غیر قابل هضم بودن بالاخره مقاومتم رو شکوند و براشون استوری گذاشتم ولی میدونی من از هیچ چیزی به اندازه این که جز یه گروه خاص به شمار بیام تنفر ندارم ، چون برام ثابت شده سیاست یا هرچیزی که اسمشو میذارین صفر و صد نداره که بگم من موافق عقاید این دسته ام یا مخالف اون دسته ، این افکار باعث شد که پشیمون بشم و اما از اونجایی که نمیتونستم دیگه این حجم از غم رو تاب بیارم ، تصمیم گرفتم از اینستا فاصله بگیرم و دی اکتیو کنم . وحتی اگر مجبور بشم راضی ام که تلگرام یا هرطنابی که من رو به مجازی اتصال داده رو حذف کنم ، شاید بگی این یعنی جازدن ولی من دیگه تحمل شنیدن ، فرو خوردن رو ندارم و اون چیزی که بیشتر از همه آزارم میده اینه که به معنای واقعی حس میکنم که هیچ کاری از دستم برنمیاد و از طرفی حس میکنم نیاز دارم که بشینم و بدون هیچ گونه قضاوت زودهنگام خودم و اطرافیانم یه بازنگری اساسی تو عقاید و تفکراتم بکنم ، بیشتر کتاب بخونم و کمتر بشنوم و ببینم ، من خسته شدم از بس که هر روز در پس زمینه افکارم لرزش اتفاق افتاده و من مجبور شدم هی اصلاحش کنم و بعدتر بفهمم که از پایه غلطه و این بازنگری به نظرم نیاز داره که آدم واسه یک الی دوماه هم شده که با خودش و عقایدش خلوت بکنه ....
از ته قلبم آرزو میکنم که فردا روز بهتری باشه ؛
شب امتحان عملی انگل .
