میدونی امروز داشتم به این فکر میکردم چقدر باحال میشد که مثلا هر انسانی رو که ملاقات میکنی ، به طور انتخابی یه آپشنی داشت که اگر مثلا اون دکمه رو روشن میکردی ، از اون به بعد هروقت دلت میخواست میتونستی تو آرشیو آدم هایی که سلکتشون کردی بری و نگاهش کنی و از اوضاع و احوالش با خبر بشی ، میدونی شاید عجیب بیاد از اونجایی که من آدم خیلی اجتماعی نیستم و عجیب تر این که معمولا هم پیش قدم نمیشم ولی من عاشق نگاه کردن به آدم ها و خیال پردازی کردن راجع به زندگی و اموراتشون در سکوت هستم ؛ یه دوستی دارم که کلن خیلی آدم آروم و تو داریه ، همیشه سرش تو لاک خودشه و بارها دیدم که اصلا توجهی به آدم های اطرافش نداره ، خب برای من خیلی سخته درک کردنش و با تصورش با خودم میگم که اینجوری بدون نگاه کردن به آدم های جدیدی که هربار میبینی ، زندگی خیلی بی هیجان میشه . ولی میدونی خب غم انگیزم هست از این نظر که نگاه کردن به دورو برت و کشف آدم های جدید به تو از اول این نوید رو میده که این آخرین باریه که این آدم رو میبینی و خب این خیلی غم انگیزه و اصلا از همینجا بود که من یه روزی به این فکر افتادم یعنی چند درصد احتمال داره که ما رهگذرای اطرافمون رو ، کسایی که من باب مثال به طور تصادفی در مترو دیدیم رو ، دوباره ببینیم ؟
حالا شایدم بگی دارم هذیون میگم ، اره شاید ... از اونجایی که خیلی وقته که با هیچ رهگذری ملاقات نداشتم و خیال پردازی نکردم . میدونی ذهن من تشنه ی خیال پردازیه و دائم دنبال سوژه های عجیب غریب میگرده . اصلا همین شد که امروز که داخل اتاقم از پنجره به خیابون ساکت و خلوت خیره بودم ، این اومد تو ذهنم که چرا آدما نباید همچین اپشنی داشته باشن ؟!
پ.ن : داشتم فکر میکردم مثلا به ادمی که خیلی سخت کوشه میگن چی ؟ بعد تو ذهنم اوند یه بار که یه نفر گفت طرف مثل "گاو" تلاش میکنه .ولی اصلا دوسش نداشتم دنبال یه جمله ی پرانرژی تر بودم و بازم فکر کردم و فکر کردم که کاملا ناگهانی جمله عنوان اومد تو ذهنم .
