به نام آفریننده لبخند؛
ولی بیاید قبول کنیم که من معمولا وقتی پنل وبلاگم رو باز میکنم که به کشف خطیری دست پیدا کرده باشم ؛ کشف خطیر این مدت که پشت هم از بعد عید تا همین دیروز امتحانای رنگارنگ تخصصی از پوست و غدد و ادراری تناسلی و گوارش و قلب گرفته تا امتحان های زیباتر عملی رو یکی پس از دیگری میدادم ، این بود که تنها زمانی دست از عادت های اشتباهم برمیدارم که به اندازه تک تک موهای سرم کار ریخته باشه رو سرم و وقت سرخاروندن و فکر کردن به زشتی ها و زیبایی های زندگی و انجام عادت های اشتباهم از جمله زل زدن به دوربین سلفی گوشی و آه و افسوس و ابتلا به سندرم کشنده ی خود زشت پنداری نداشته باشم
خلاصه این که تصمیم گرفتم از این به بعد جمله ی تا میتونی کار بکن فرزندم و مگو چیست کار رو سرلوحه ی زندگیم قرار بدم و تا میتونم سرم رو به شکلای مختلف گرم کنم ، اونقدر که فرصت فکر کردن و جولان دادن به سرزشنگر درونی رو نداشته باشم و همین شد که دیشب با وجود فرصت زیادی که داشتم و خستگی فراوان بعد اون همه امتحان ،نشستم و کلی برای کشیدن گزارش کار بافت پوست و غدد وقت گذاشتم :)
+ شاید جالب باشه که همین الان اذان گفت ، التماس دعا .
