به نام آفریننده لبخند ؛
تابستان عزیزم ! من ازت عذر میخوام که اون جور که باید و شاید امسال نترکوندمت و حتی سال های بعد هم میدونم که نخواهی ترکید ، میدونم که من به اندازه پنج سال و حتی بیشتر یه مسافرت درست حسابی و کلی عکس های رنگ و وارنگ بغل دریا و ساحل با کلی ژستای قشنگ و ناخونای لاک زده و باشگاه های نرفته و نقاشی های نکشیده و کوه های مرتفع نرفته بهت بدهکارم اما چاره ای جز این نیست . نمیدونم که چرا سرنوشت باید انقدر عجیب غریب و پیچیده باشه و حتی تر نمیدونم که من رو به کجا داره میکشونه ولی حس میکنم راه درسته و در حال حاضر جز درس خوندن و تمرکز کردن رو کارهای عقب افتاده ، کارهایی که شاید باید یک الی دوسال پیش ، انجامش میدادم ، ندارم . اما بهت قول میدم که به اندازه هزار و ششصد و نود هفتا برنامه ، بعد از اتمام امتحان های این هفته و هفته بعد برات درنظر گرفتم و میخوام تک تک لحظای باقی مانده ات رو جوری تلافی کنم که احساس کمبود نکنی! تو هم در عوض باید به من به اندازه ی تمام کارها و برنامه های باقی مانده انرژی بدی ، از این که دست نکشم و با تمام توانم تلاش کنم .
