شمارش معکوس برای تحویل پروپوزالم نزدیک شده و من ؟ میترسم از این که این همه تلاش بی فایده باشه و طرحمون رو رد کنن . یه روزم که برای یه کارگاهی رفته بودم ، منتور پرسید که چرا میخواید مقاله بنویسید ؟ و چرا اصلا به این کارگاه اومدید ؟ هر کسی یه چیزی گفت و وقتی به من رسید گفتم چون روندش رو دوست دارم و این مدت که بعد امتحانا خسته و کوفته با وجود کم خوابی های شب های امتحان با دوستم هماهنگ میشدیم و پاش می نشستیم ، بیشتر از قبل بهم ثابت شد که من واقعا این روند و این مدل زندگی رو دوست دارم ! اونم زمانی که به نقطه ای رسیدیم که هر شخص راهی رو برای خودش انتخاب کرده .
امتحانا یکی پس از دیگری دارن میگذرن ، از نتایج امتحان ایمونو و انگل و قارچ خداروشکر خیلی راضی ام و حالا بعد دو ماه و نیم ، از زمانی که امتحانا شروع شدن ، واقعا حس خستگی میکنم مخصوصا بعد از امتحان عملی پاتو که ترس از افتادنش منو به شدت این روزا تحت فشار گذاشته و میشه گفت انقدر بعد امتحانم ناراحت بودم که از ترس افتادن میخواستم گریه کنم ! هنوز نتایج نیومده و من فقط دارم دعا میکنم که این اتفاق نیوفته و خدا مثل همیشه به دادم برسه . هرچند کلن امتحان فوق العاده سختی بود و سوالای عجیب غریبی که اکثرمون توش موندیم ولی من نمیدونم چرا حس میکنم که از همه بدتر دادم .
داشتم میگفتم که تو این دنیا کسی منتظر من نیست ولی حالا میخوام بگم که بعد از دیدن اونچه که در اطرافم میگذره، چقدر این روزا از تنهایی خودم راضی ام ! از این که خسته بعد از بیست و اندی ساعت نخوابیدن میام خونه ، لباسام رو هر طرف پرت میکنم، پرده هارو میکشم و شوفاژ رو روشن میکنم و رو تختم میوفتم و به کما میرم ، بدون نگرانی از این که وای نکنه ظاهرم خوب به نظر نیاد و یا این که کسی منتظر پیام من باشه و یا کسی به خاطر دو سه بار حال و احوال نکردن باهام قهر کنه . چقدر خوبه که روزایی که میرم پیاده روی ، دستام رو داخل جیبام فرو میبرم و بدون فکر نسبت به تعهد به کسی غرق در آهنگ و خیال و رویاهای دلخواهم میشم . چقدر خوبه که هرطور که میخوام میپوشم ، میگردم و فکر توضیح دادن به شخصی نیستم چقدر خوبه که نیازی نیست برای دوست داشته شدن و از چشم نیوفتادن جون بکنم و چقدر خوبه که هر روز با ترس از دست دادن و خیانت و دوست نداشته شدن از جانب شخص دیگه بیدار نمیشم و به قول شاعر رها رها رها من .
+عنوان از نیما یوشیج
