شرایط پیچیده ای شده از یک طرف یک ماه و نیمه همه مون خونه نشین شدیم، بعضیا که از تابستون دارن میخونن ، از یه طرف اگر امتحان کنسل بشه واقعا حس میکنم میتونم تا مرز جنون برم از یه طرف وقتی به بچه های خوابگاهی فکر میکنم که مجبورن تو فضای بسته به صورت مستقیم با اینترنا سر و کله بزنن و افرادی که از شهرای دیگه میان و ممکنه ناقل باشن ، حس میکنم خودخواهیه که بخوام فقط به فکر خودم و خلاص شدن خودم باشم . آماری که دارن میدن لحظه به لحظه ناامیدترم میکنه و من هم شل تر ، کاش حداقل زودتر بگن که چه خوابی برامون دیدن . هرچند من هنوزم عمیقا میخوام که فقط تموم بشه بره . عقب افتادنش بیشتر شکل یه کابوسه.
این روزا واقعا عصبی شدم و با کوچک ترین اتفاق بهم میریزم ، سرم دائم درد میگیره و تیر میکشه ، فقط امیدوارم خدا بهمون صبر بده .
پ.ن ۱ : دارن امضا جمع میکنن که همزمان هر سه تا امتحان عقب بیافته ،در عرض یک ساعت و نیم هشت هزارتا رای جمع شد !!! دوستم میگفت فکر کنم فقط ماییم که امضا نکردیم ...
پ.ن ۲: یکی دیگه از دوستام مجبوره بمونه شهرشون اونجا آزمون بده ، نمیدونم سال های بعد که برمیگردم و اتفاقات رو مرور میکنم چه حسی خواهم داشت ولی میدونم که این همه بی تدبیری و این همه خودخواهی حق مردم نیست .برای نوشتن این حرفا به اندازه ی کلی پست حرف برای گفتن دارم ، فقط میتونم بگم که هربار که بنا برهر دلیلی صدای تلویزیون و اخبار میاد حس میکنم از این حجم از دروغ گویی دارن روی روانم سوهان میکشن ، چطور میشه بی تفاوت بود ؟ دوست دارم یاد بگیرم .مثل این میمونه که یه نفر در کمال وقاحت بیاد تو چشمات زل بزنه و دروغ بگه و تو بدونی که داره دروغ میگه و دوست داشته باشی یه مشت بزنی تو دهنش ولی مجبوری هیچی نگی و سکوت کنی .
