میگفت امتحانات تا کی طول میکشه ؟ گفتم تا اواسط مهر تقریبا . گفت بعد اون وقت ترم بعدت از کی شروع میشه ؟ گفتم اونم از اواسط مهر تقریبا . درحالی که چشماش گرد شده بود گفت دلم برات کبابه ، گفتم میدونم ، بازم از مزیت های پزشکی میگم برات :)) جدا از همه اینا ، با این که با شروع فیزیوپات و فشردگی امتحانات گاهی وقتا از شدت سنگینی درسا و کمبود وقت و کم خوابی به مرز فینت و تشنج میرسم ، هرچقدر که جلوتر میریم ، از این که درکم از بالین بیشتر میشه ، با اصطلاحات علمی میتونم با دوستام صحبت کنم و راجع به علائم بیمار صحبت کنیم و آزمایش هاش رو بالا و پایین کنیم ، لذت میبریم . شاید عجیب باشه ، این لذت حاصل از رنج . این که روند هر ترم بیشتر از قبل فرسایشی میشه و مجبوریم که از همه چیز حتی گاهی از خودمون بزنیم ،اما خوشحالم که لاقل این وسط علاقه وجود داره وگرنه کاملا بعید میدونستم که بتونم دوام بیارم . اهدافم رو هر روز در ذهنم مرور میکنم و تمام سعیم تا الان این بوده که نمراتم از مقداری که در نظر دارم پایین تر نیاد . سخته ولی خب نمیتونم به چیزی غیر از اون چیزی که مدنظر دارم فکر کنم .
اما امسال نسبت به سال قبل پیام های خیلی زیادی دریافت کردم و خب برام عجیب بود با این که هنوز پزشک نشدم اما بسیار ارزشمند و انگیزه بخش برای ادامه مسیر .
پ.ن : به یکی از دوستام میگفتم این دو هفته انقدر اپیوئید و مواد مخدر و آرام بهش خوندم که از فردا میتونم به عنوان ساقی در سطح شهر کسب درآمد کنم ^__^
